उरुण पुरेल हे रक्त मराठी...

नाठाळांच्या माथी हाणायला काठी,
उरुण पुरेल हे रक्त मराठी।  
उभं आयुष्य बांधतात आपुलकीच्या गाठी,
सह्याद्रिच्या कड्या-कपाऱ्यातुन सळसळणारे वाघ मराठी ।।  

विचार - एका नव्या सुरुवातीचा

मी विचार केला होता एका वेगळ्याच शेवटाचा,

पण आता, पायाच भरावा लागणार आहे, एका नव्या सुरुवातीचा। 

गलबतं तर दिशाहिन होणारंच, जेव्हा वारेच फिरायला लागतात,

घरटी पण पोरकी होणारंच, जेव्हा पाखरंच उडायला लागतात ।

गावची पायवाटंच बरी होती,

सुखं-दुखात वाटेकरी म्हणुन का होईना, निदान वाटसरू तरी असायचे ।

काय अवदशा या महामार्गांची,

राव असो वा रंक, एकट्यानेच जगायचे आणि एकट्यानेच मरायचे ।

का नाहीत ढासळणार विश्वासाचे बुरुज ?

आणखी किती तग धरावी तरी त्यांनी ?

दौलतीचा डौलबाज गड राखायला,

शिलेदार व्हावं ना साऱ्या जीवलगांनी ।

वर्षानुवर्षे जपलेली नाती, आज एका क्षणात तोडली जातात,

अहंकाराची गाठोडी वाहात, आज लोक जिवंतपणी मरतात ।

याच साठी का करतात सारा काही अट्टहास ?

सारं कळतं, शिवाय नात्यांमधील मिठहास ।

शेवटी सारं काही मातीतच जात असलं तरी,

सद्विचारांचे थरावर-थर चढवुन, कर्तुत्वाचा 'टोलेजंग' वाडा मी बांधणार।

कितीही वादळं आली तरी,

पुन्हा नव्याने कल्पकतेच्या काड्यांनी, मायेचा खोपा नवा मी विनणार।